Sinds kleinsaf aan was ik een echte people pleaser. Mijn beide ouders waren zelfstandigen. Hard werken en steeds druk bezig zijn, werd mij ingelepeld als het enige juiste. Wat je uitstraalde naar de buitenwereld en wat anderen van je dachten was van cruciaal belang….

Als kind stond ik daar helemaal niet bij stil en wilde ik zeker niet teleurstellen. Ik probeerde iedereen te behagen en legde de lat hoog voor mezelf. Zo viel er wel eens een traantje in mijn kamer, als ik me niet gehoord of gezien voelde, gevoelig als ik was. Maar ik beet van me af en besloot om er nog harder voor te gaan. Dit ging ik toepassen op alle vlakken in mijn leven en mijn omgeving zag me als een sterke zelfstandige vrouw. Ik gruwelde als ze zeiden: “jij bent een sterke vrouw, jij kan dat….”. Ja, natuurlijk was dat als een compliment bedoeld, maar in mijn hoofd voelde het anders. Hoe meer ze dat zeiden, hoe meer het voelde alsof ik nooit mocht falen of twijfelen of zelfs verdrietig mocht zijn en me slecht mocht voelen….

Ik bleef maar gaan, stond altijd aan, cijferde mezelf meestal weg en kon geen neen zeggen. Het ergste van dit alles is dat ik dat helemaal niet door had. Ik zag het niet.

Door een ingrijpende gebeurtenis in mijn directe omgeving kwam er een breekpunt, een wakeup call. Ik kwam voor het eerst tot stilstand. Hoe pijnlijk dit ook was op het moment zelf, ik ben ontzettend dankbaar voor dit breekpunt. Ik ben mezelf tegengekomen en heb mezelf herontdekt.